Artikel Covid & Studentenleven

Het stille drama van de eerstejaarsstudent

Ooit vertelde iemand me dat een crisis de ongelijkheid in de samenleving niet verkleint, maar dat zij bestaande ongelijkheden alleen maar uitvergroot. Ik had nooit begrepen wat dat betekende. Het nobele van een crisis was juist dat ze geen onderscheid maakte tussen mensen. Iedereen was slachtoffer en daarmee iedereen gelijk. Toch?

Naïef blijkt nu, want in een crisis als deze, waarbij je verplicht bent om binnen te blijven, valt iedereen vooral terug op wat die heeft. En precies dat is waar veel jonge studenten nu zo ongelooflijk mistasten. Als je nieuw bent in een vreemde stad word je harder getroffen door de coronacrisis dan oudere studenten die wél vrienden en een propedeuse hebben. Voor die laatste groep is de coronacrisis weliswaar een fikse tegenvaller, maar een met minder grote gevolgen.

Toen ik tweeënhalf jaar geleden begon met studeren vond ik een kamer op een dispuutshuis, dat gelieerd was aan een studentenvereniging. Het was per toeval dat ik daar terechtkwam. Toen ik aan het ontgroeningstraject begon was ik sceptisch, ik zag het, in tegenstelling tot veel van mijn jaargenoten, zeker niet als mijn bevrijding. Achteraf bleek die scepsis onterecht. De vereniging, maar ook studeren an sich, hebben mijn leven in een positieve stroomversnelling gebracht. Toen in maart 2020 de lockdown werd afgekondigd keek ik terug op een bewogen jaar. Ik had tientallen nieuwe vrienden zien komen (en gaan), mijn relatie was ontzettend aan geweest en ook net zo makkelijk weer uitgedoofd, ik was wegwijs geworden in het caféwezen en op de universiteit had ik mijn draai gevonden. Tijdens de lockdown had ik aldus genoeg om op terug te kijken, maar nog veel belangrijker, genoeg vrienden om op terug te vallen.

Compensatie

Na de laatste grote crisis, de kredietcrisis van eind jaren 0’, was het politieke credo jarenlang: ‘’De middenstand redt zich nog wel even, help vooral de armsten.’’ Ik trek een parallel met de studenten van nu en kom tot dezelfde conclusie. Natuurlijk, zij die hun afstuderen met een half jaar moesten uitstellen en zij die hun buitenlandstage in rook zagen opgaan zijn wel degelijk slachtoffer, maar er is één groep die ongetwijfeld meer recht heeft op compensatie. Dat zijn onmiskenbaar de mensen die überhaupt nog nooit een fysiek college konden bijwonen of een studentencafé van binnen konden zien. Zij zijn, waar het studenten betreft, de grootste slachtoffers van de pandemie.

Met een beetje geluk zal studerend Nederland van het Rijk, als een soort laatste schuldeiser in faillissement, nog een paar schamele miljoenen ontvangen om de gevolgen van de coronacrisis enigszins te kunnen verzachten. Als die verdeeld moeten worden denk ik dat het goed is dat we vooral gaan kijken hoe we de eerstejaarsstudent tegemoet kunnen komen. Het zal niet meer dan een pleister op de wonden zijn, maar zij verdienen die meer dan ik.